เมื่อวันที่ 26 ธันวาคม พ.ศ. 2547 ประเทศไทยประสบภัยพิบัติครั้งใหญ่จากคลื่นสึนามิที่เกิดจากแผ่นดินไหวบริเวณมหาสมุทรอินเดีย หรือที่รู้จักกันในชื่อ 2004 Indian Ocean Tsunami คลื่นสูงกว่า 10 เมตรได้พัดพามวลน้ำมหาศาลเข้าสู่ชายฝั่ง ลึกเข้ามาในแผ่นดินไกลถึงราว 3 กิโลเมตร [1] เหตุการณ์ดังกล่าวสร้างความเสียหายรุนแรงต่อชีวิตผู้คน ทรัพย์สิน และระบบนิเวศของหลายจังหวัดชายฝั่งอันดามัน เช่น กระบี่ พังงา ระนอง ตรัง ภูเก็ต และสตูล [2] สำหรับหาดป่าตอง…
นอกจากแรงคลื่นที่กระทบโดยตรงแล้ว สึนามิยังสร้างอิทธิพลต่อการเคลื่อนย้ายของตะกอนดินอย่างมีนัยสำคัญ เมื่อกระแสน้ำปะทะสิ่งก่อสร้าง จะทำให้ทิศทางการไหลเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลัน ส่งผลให้เกิดการกัดเซาะบริเวณฐานรากของโครงสร้าง การสูญเสียดินรองรับทำให้พื้นที่ที่ต้องรับแรงปะทะเพิ่มขึ้น ขณะเดียวกันความมั่นคงของโครงสร้างก็ลดลงเนื่องจากระดับการฝังกลบตื้นลง ความเสียหายหรือการล้มพังของสิ่งปลูกสร้างริมฝั่งจึงมักมีสาเหตุจากการกัดเซาะฐานราก [1] ความรุนแรงของการกัดเซาะมักอธิบายด้วยค่าความลึกสูงสุด ซึ่งสามารถคาดการณ์ได้จากทั้งสมการเชิงประจักษ์และการจำลองเชิงคณิตศาสตร์ อย่างไรก็ตาม วิธีหลังต้องใช้ข้อมูลจำนวนมากและใช้เวลาในการคำนวณมากกว่า หากความลึกการกัดเซาะสูงขึ้นจนใกล้หรือเกินกว่าความลึกของฐานรากตื้น โครงสร้างก็มีความเสี่ยงสูงที่จะเกิดการวิบัติในลักษณะพลิกคว่ำได้ อ้างอิง [1] Yeh, H., Tonkin, S., Heller, E., Arduino, P., Kato, F., and Sato, S.…
สึนามิเป็นหนึ่งในภัยธรรมชาติทางทะเลที่สร้างผลกระทบได้อย่างรุนแรงต่อผู้คน ทรัพย์สิน และเศรษฐกิจ คลื่นชนิดนี้มีลักษณะพิเศษคือมีคาบยาว และสามารถแพร่กระจายได้ไกลถึงราว 8,000 กิโลเมตร ด้วยความเร็วสูงสุดประมาณ 800 กิโลเมตรต่อชั่วโมง [1] สาเหตุการเกิดสึนามิในทะเลลึก มักมาจากการแทนที่ของน้ำทะเลขนาดมหาศาล เช่น แผ่นดินไหวใต้ทะเลหรือการถล่มของแผ่นดิน [2] เมื่อเคลื่อนเข้าสู่เขตน้ำตื้น พลังงานคลื่นจะทำให้เกิดการยกตัวและเพิ่มความสูง ก่อนจะซัดเข้าฝั่ง โดยความสูงและลักษณะการเคลื่อนที่ขึ้นกับภูมิประเทศชายฝั่ง พลังงานและความเร็วของคลื่นจะค่อย ๆ ลดลงเมื่อเคลื่อนลึกเข้ามาบนบก อย่างไรก็ตาม รอบการเกิดสึนามิโดยทั่วไปมักมีระยะเวลามากกว่า 100 ปี [2] จึงถือเป็นภัยพิบัติที่เกิดขึ้นไม่บ่อยครั้ง References…