Author: ผศ.ดร.สุปัญญดา สุนทรนนธ์

วันหนึ่งในห้องสัมมนา วิทยากรถาม พวกเราว่า... “เราจำได้ไหม?ว่า...เรื่องไหนคือความสำเร็จที่เราภาคภูมิใจที่สุด” คนส่วนมากรวมทั้งก้อยด้วย ก็มักตอบได้กับคำถามนี้ แต่พอเจอคำถามถัดมาว่า... แล้วจำได้ไหม?... “แล้วมีเรื่องอะไรไหม ที่อีกนิดเดียว เราก็จะทำได้จนสำเร็จ แล้วเราก็จะได้ภาคภูมิใจไปกับมัน?” คนในห้องสัมมนาเงียบไป ไม่ค่อยมีใครอยากตอบข้อนี้เลย เอ้อ...โค้ชค่ะ จะถามไปทำไมกันเนี่ย...มันก็มีทุกคนล่ะค่ะ แต่เราแค่ไม่อยากจำ จะจำทำไมให้ปวดหัว ปวดใจล่ะเนี่ย (ก้อยคิดในใจ ไม่ได้พูดออกไปหรอกนะคะ ฮะฮ่า ) ที่น่าสนใจมากกว่า 2 คำถามนั้น ก็คือ คำถามต่อมาค่ะ แล้วพวกเราคิดว่า... “เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตเราเองบ้าง…

“ไม่ใช่ทางที่แสนยากลำบากหรอก ที่ทำให้เราไปไม่ถึงฝัน แต่เป็นกรวดหินเล็กๆพวกนั้น ที่อยู่ในรองเท้าเราต่างหาก!”               สุภาษิตญี่ปุ่น “โดนเพื่อนร่วมงาน หลายคน บ่นว่า...เราทำให้เสียเวลา ที่ไปเสนอไอเดียอะไรไม่รู้ แล้วนายเลยให้งานกับทีมเพิ่มเลย” (ก็จริงๆแล้ว ไอเดียนี้มันดีกับผลงานโดยรวมของทีมเรา ไม่ใช่เหรอ?) “โดนเจ้านาย บอกว่า .... เรื่องที่เราเสนอไป มันทำไม่ได้หรอก เรามันมโน ไม่มองโลกตามความจริง” (ก็ไหนใครบอก วิธีเดิมๆมันไม่ได้ผล ให้เราลองนอกกรอบ คิดอะไรใหม่ๆ ไม่ใช่เหรอ?) “โดนคนที่บ้านบ่น ไม่เข้าใจเราเลย ว่า...จะลงทุนขายของออนไลน์ไปทำไม งานที่ทำอยู่…