ความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีได้เอื้อประโยชน์และเพิ่มโอกาสแก่ผู้ที่สนใจในการเข้าถึงแหล่งความรู้ทางวิชาการ ขณะเดียวกันกลับเป็นการเปิดโอกาสให้มีการลอกเลียนทางวรรณกรรม (Plagiarism) โดยเฉพาะอย่างยิ่งในงานเขียนทางวิชาการง่ายยิ่งขึ้นเช่นกัน
Plagiarism (การลอกเลียนทางวรรณกรรม) คือ การใช้ข้อความหรือความคิดของผู้อื่น และนำเสนอข้อความหรือความคิดเหล่านั้นเสมือนว่าเป็นของตนเอง ซึ่งสามารถพบได้ในหลายรูปแบบไม่ว่าจะเป็นการคัดลอกโดยไม่มีการอ้างอิงแหล่งที่มาโดยเจตนาหรือโดยบังเอิญ ทั้งนี้รูปแบบการลอกเลียนทางวรรณกรรมที่พบได้โดยทั่วไป ได้แก่ การดาวน์โหลดงานผลงานทั้งหมดหรือบางส่วนจากระบบออนไลน์ การซื้อ, การขโมยหรือยืมผลงาน การคัดลอกส่วนหนึ่งส่วนใดของหนังสือหรือบทความ แล้วส่งผลงานนั้นเสมือนว่าเป็นงานของตัวเอง นอกจากนี้ยังรวมถึง การคัดลอกแบบคำต่อคำ การคัดลอกคำ/ข้อความเฉพาะของบุคคล การใช้แก่นความคิดสำคัญของเรื่อง และการคัดลอกงานเขียนของบุคคล โดยไม่มีการอ้างอิงแต่กลับนำเสนอเสมือนว่าเป็นงานของตน รวมถึงการระบุแหล่งข้อมูลการอ้างอิงผิดพลาด การปรับเปลี่ยนคำแล้วคัดลอกโครงสร้างประโยคจากแหล่งข้อมูลโดยไม่อ้างอิง การเขียนงานทางวิชาการโดยวางอยู่บนการใช้ผลงานหรืออ้างอิงข้อความของบุคคลอื่นมากเกินไปกระทั่งให้แหล่งข้อมูลเหล่านั้นพูดแทนตัวผู้เขียนเอง และการคัดลอกคำหรือความคิดจากแหล่งข้อมูลซึ่งคิดสัดส่วนเป็นพื้นที่ส่วนใหญ่ของผลงานไม่ว่าจะอ้างอิงหรือไม่ก็ตาม
อ้างอิง: plagiarismdotORG. “What is Plagiarism?.” ใน http://www.plagiarism.org/plagiarism-101/what-is-plagiarism